Press of The Rempis Percussion Quartet

Posted on December 12, 2012 by admin

The name saxophonist Dave Rempis chose for this ferocious ensemble alludes to its two drummers -Tim Daisy and Frank Rosaly, both pillars of Chicago’s diverse improvised-music scene. But ever since powerhouse Norwegian bassist Ingebrigt Haaker Flaten (Atomic, the Thing) replaced Anton Hatwich in early 2009, it might as well be referring to him too. The Rempis Percussion Quartet’s fifth and latest album, Montreal Parade (482 Music), is its first with Haaker Flaten, and when Rempis drops out of “This Is Not a Tango,” the bassist’s furious thwacks and string snaps make it sound a bit like a third drummer has joined the fray. In his liner notes Rempis writes that he made the lineup change to “inject some fresh energy and ideas” (he joined Haaker Flaten’s now-defunct quintet in 2006, so they know each other’s playing), and though this hasn’t affected the group’s basic MO, its attack is certainly different. Daisy and Rosaly keep time despite plenty of sideways, coloristic excursions, but the way they interact to subtly shape the music’s grooves often creates more of a steady simmer than a driving pulse – the bassist is the real motor of the group. Rempis benefits hugely from the drummers’ constant motion and variation, as they roll from high-velocity swing to abstract funk to stuttering shuffles to hydroplaning cymbal scrapes without a hiccup – they give him the freedom to unfurl his rangy lines in any direction he can imagine. He delivers a tirelessly energetic performance on the 42-minute “If You Were a Waffle and I Were a Bee,” running the gamut from astringent, buoyant postbop to howling free jazz. Rempis is already a respected and valuable figure in Chicago jazz, but Montreal Parade makes a case that he’s still underrated.
Peter Margasak, Chicago Reader

“…one of the most exciting albums of the year….(Rempis) understands the power of controlled freedom in music, so that this music, even in its wildest moments, retains a sense of order.
Marc Meyers, All About Jazz

“Dave Rempis proves himself to be a strong leader and his playing is, as always, powerfully enjoyable. All of these men are pillars of the underground Chicago jazz/improv scene but it’s in this configuration that their prodigious talents are best expressed.”
Justin Glick, WNUR

“You don’t have to be a fan of drums for this record to click; rather, The Rempis Percussion Quartet surprises on this compelling set of five compositions that demonstrate that there is more up Rempis’ and his cohorts sleeves than just a bunch of free jazz bashing.”
Jay Collins, Cadence

“The Rempis Percussion Quartet’s tremendously propulsive Afrobeat grooves, unending swing, and even breathtakingly quiet moments seem to draw from a bottomless well of energy.”
Matthew Lurie, TimeOut Chicago

“After last year’s highly-touted Rip Tear Crunch, Dave Rempis and his dual-percussionist quartet had set the bar extremely high, churning out a critically praised and emotionally charged level of intensity. One year later, Hunter-Gathers has proven that the Rempis Percussion Quartet is one of the most “now” groups in the scene today.”
Michael Sczajewski, WNUR-FM

The Rempis Percussion Quartet – ‘The Disappointment Of Parsley’ (Not Two, 2009)
Zijn grootste bekendheid geniet hij waarschijnlijk vanwege zijn bijdragen aan de Vandermark 5, maar toch is Dave Rempis meer dan ééŽn van de mindere goden in het jazzpantheon van Chicago. Hoewel hij internationaal veel minder prominent aanwezig is dan bijvoorbeeld Fred Longberg-Holm, Jeb Bishop, Ken Vandermark en andere Chicagoans van zijn generatie, is Rempis een uitstekend muzikant die een breder publiek verdient. ‘The Disappointment Of Parsley’, opgenomen met bassist Anton Hatwich en drummers Frank Rosaly en Tim Daisy, is in vele opzichten een typische blaaspartij uit de Windy City. De invloeden van vorige generaties zijn diep verankerd in zowel de stijl als de opbouw van de muziek. Net als bijvoorbeeld Fred Anderson, pater familias van de jamsessie in Chicago, zou doen, begint Rempis met een ad-lib die langzaam verandert in een door percussie aangedreven stoomwals. De enorme energie die nodig is om twee ontketende drummers voor te blijven, weet de saxofonist in het titelnummer door middel van blues-georiënteerde arpeggio’s te leveren. Na vijftien minuten stomende, maar heldere improvisatie, is het moeilijk niet ge•mponeerd te zijn. Vervolgens wisselt Rempis van tenor naar altsax voor ‘Zoni’, een ge•mproviseerde interlude die hij heeft opgedragen aan zijn overleden grootmoeder. Ook hier is de blues de basis. Ritmes worden meer gesuggereerd dan gespeeld en dit werkt de dromerigheid van de muziek zeker in de hand. Deze abstracte lijn zet zich door op het laatste nummer, ‘C/Sold At Ten Percent Discount’, waarin ‘C’, een compositie van Julius Hemphill, verwerkt zit. Hoewel ook hier de ritmes eerder gesuggereerd dan gespeeld worden, swingt het overal. Zoals vaker het geval is in marathonsessies uit dit gedeelte van de VS, manifesteert zich de percussieve aard van de muziek steeds duidelijker, zodat het tweede deel van het stuk een helderdere lijn volgt dan het eerste. Een goed voorbeeld hiervan zijn de twee solo’s die bassist Anton Hatwich neemt. De eerste, volledig gestreken solo is een stuk vrijer van vorm en veel minder stuwend dan de tweede, geplukte solo. Wanneer de bassist weer in het ensemble verdwijnt, keert de muziek terug naar de zoekende vorm die de eerste helft kenmerkte. Daarna zwellen de ritmes weer traag op tot extreem energieke proporties. Drummers Daisy en Rosaly vullen elkaar goed aan en kleuren de ritmes die de ander suggereert met onverwachte accenten. Een vrij improviserend kwartet met twee drummers mag dan geen zeldzaamheid zijn, met muzikanten van dit niveau is het moeilijk de kwaliteit te negeren. Alle muzikanten op dit album verdienen een grotere internationale zichtbaarheid, vergelijkbaar met hun illustere stadsgenoten uit heden en verleden.
Sybren Renema, Draai om je Oren